Het beste voor jezelf

14 april 2018, de dag van het telefoongesprek dat mijn leven veranderde. De arts die me belde met de uitslag liet door zijn serieuze toon direct alle moed in mijn schoenen zakken. ‘’ Ben je op je werk?’’ Die woorden waren voor mij voldoende om alle alarmbellen te doen afgaan. ‘’Ik heb slecht nieuws, er zijn kwaadaardige cellen gevonden en we zijn het voorstadium bij. Je hebt baarmoederhalskanker. ‘’

Ik zat inderdaad op mijn werk en deze uitkomst zag ik totaal niet zien aankomen, ondanks de klachten waar ik al een tijdje mee rondliep.  Ik was 29, met een fijn sociaal leven, net een nieuwe baan en de wereld lag aan mijn voeten. Niets bereidde me hierop voor en de verdere woorden van de arts kwamen niet meer binnen. Het gevoel alsof de grond onder je voeten wordt weggeslagen is een understatement. Hoe kon dit waar zijn? De huisarts en de gynaecoloog hadden me toch verteld dat ik hier te jong voor ben? Vanalles ging er door mijn hoofd, maar ik wist het, dit is helemaal mis.

In de periode die volgde stond mijn leven volledig en alleen in het teken van kanker en beter worden. Uiteindelijk heeft de bestraling het meeste indruk op me gemaakt, omdat de specialist me vertelde dat na een sessie mijn eierstokken al onomkeerbaar beschadigd zouden zijn. Mijn lichaam werd vernietigd om beter te worden. Voor mij een heel heftig en gegeven, omdat ik direct in de overgang raakte en ik hier vanaf nu mee zou moeten leren leven. Mijn gedachten maakten in die tijd overuren. Waren er uitzaaiingen? Word ik ooit beter? Ga ik dood?

Na 6 maanden van operatie, chemotherapie, bestraling en brachytherapie was mijn wereld even leeg. Er was een enorme strijd geleverd, fysiek en mentaal. Ik heb altijd geloofd in een positieve uitkomst en mijn positieve mindset hebben me enorm geholpen. Maar ik was al die tijd geleefd en nu moest ik het weer alleen doen. Ik merkte dat ik geen behoefte had aan lotgenotencontact, maar waar kan ik dan wel terecht? Hoe krabbel ik weer op na deze ellende en hoe verwerk ik alles?

Ondanks de opluchting en blijdschap na alle goede uitslagen die daarna volgden, voelde ik me ver weg van mijn ‘’oude ik’’. Hoe ziet nu mijn toekomst eruit? Ik was 29 jaar en in de overgang, ik kan geen kinderen krijgen en was het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Waar mijn leeftijdsgenoten plannen maken om gezinnen te stichten of carrière te maken, ging ik me afvragen wat ik nu eigenlijk belangrijk vindt en wat mijn zingeving is in dit leven. Hoe ga ik mijn leven vanaf nu inrichten?

En toen kwam ik in aanraking met Mindfulness, waarvan ik tot dan toe dacht dat het te zweverig voor mij zou zijn. Ik leerde echt naar binnen te keren, naar mezelf te kijken, naar alle kwetsbaarheiden en pijnlijke gedachten. Maar ik merkte al snel dat ik ook meer rust ervaarde, mezelf meer liefde gunde en meer genoot van de kleine momentjes. Een hele goede keuze dus!

Inmiddels ben ik docent Mindfulness en geef ik de 8-weekse mindfulness (MBSR) training aan vrouwen die middenin het leven staan en de diagnose kanker hebben gekregen.

Ik vertrouw volledig op de keuzes die ik maak vanuit mijn eigen kracht en ik help jou graag om hetzelfde te bereiken. Vanuit een nuchtere aanpak en met een vleugje humor trainen we samen om mindful in het leven te staan. Ik hoop dat je contact opneemt zodat je je eventuele vragen kan stellen en we kunnen kijken of het traject bij jou past. Ik hoor graag van je!

Liefs Ellen